اشعار

روئـیـدن هـلال كه كـم‌كـم شـروع شد            در نبض واژه‌ها، تپش غم شروع شد

بغض زمان شكست و دل آسمان گرفت            اشك زمین ز چشمۀ زمزم شروع شد

عالم دوباره، رنگ قیامت گرفته است            شاعر بخوان، قیامت عـالم شروع شد

«باز این چه شورش است» كه در جان عالم است؟            «باز این چه شورش است»، محرّم شروع شد

سال تـولّـد غـم او، شصت و یك نبود            بـا گـریـه‌هـای تـوبـۀ آدم شــروع شـد

قــرآن گـشــوده‌ایـم، بــرای تــلاوتـش            از ابـتـدای ســورۀ مـریـم شـروع شـد

از كاف و ها گذشت و سوی یا و عین رفت            با صاد صبر، ناله‌زنان تا حسین رفت

بر آسمان، هلال محرّم چه دیدنی‌است!            یک خنجر و دل همه عالم چه دیدنی‌است!

مه در محاق خـیمه زده، مهر در شفـق            افلاکیان به هیأت ماتم چه دیـدنی‌است!

انجـم به روضه‌خـوانی عـیّوق تشـنه‌اند            زهره شده است مشتری غم، چه دیدنی‌است!

چون نوح، هود و صالح و آدم به نوحه‌اند            این حلقه را نگینی خاتم چه دیدنی‌است!

در سیل اشک، یونس و یوسف به موج آه            این قعر چاه و آن به دل یم چه دیدنی‌است!

شـور نـوای مـوسی عـمـران شـنـیـدنی            شال عزای عیسی مریم چه دیدنی‌است!

سرخ است دیـدگان سیاه و سفـید خـلـق            یک‌رنـگی سـلالۀ آدم چـه دیـدنی‌است!

با محـتشم، بیا و بخـوان شعـر مقـبـلش            «باز این چه شورش است‌» به عالم؟ چه دیدنی‌است!

ذی‌حجّـه شد تـمام و نشد حـجّ وی تمام            اتمام حجّ او به محـرّم چه دیـدنی‌است!

میدان جنگ، مـروه‌؛ خـیام حـرم، صفا            خود کعبه و شریعه چو زمزم چه دیدنی‌است!

بـر جـنّت رضایت او دست یافـت حُـرّ            بگْذشتن از بهشت و جهنّم چه دیدنی‌است!

آمـد دوبــاره لـحـظـه‌هـایِ بـی‌قــراری           عـطرِ محـرم در جهـان گردیده جاری

در خون شکوفا گشته گـل‌های بهاری           شد رنگ و روی آسمان چون گُل اناری

از چـشـم‌های عـاشـقـان بـاریـده باران           اینجا چراغی روشن است ای بیقراران!

اینجا چراغی روشن است از مشرقِ دل           نورِ حضورش می‌رود منزل به منزل

گاهی چو خورشید است در آن سوی ساحل           گاهی شکـوفا می‌شود از چوبِ مَحمل

از چـشـم‌های عـاشـقـان بـاریـده باران           اینجا چراغی روشن است ای بیقراران!

اینجا زمینِ کـربلا، روزِ عـظـیم است           شورِ حسینی هر کجا چونان نسیم است

بایـد بـدانـد هـر کسی اهلِ نـعـیـم است           ردِ عبورِ خون، صراطِ مستـقـیم است

از چـشم‌های عـاشـقـان بـاریـده بـاران           اینجا چراغی روشن است ای بیقراران!

فـریادِ« یا بُـنَیَ» ز عـرشِ خـدا رسید            «نوحو علی الحسین» که ماهِ عزا رسید

جـمـع مدافـعـان حـرم یـادشـان بـخـیر            مـاهِ عـزایِ تـشـنـه لـبِ کـربـلا رسـیـد

گـفـتـیـم یا حـسـیـن درِ تـوبـه بـاز شـد            اسـبـابِ اسـتـجـاب، بـرایِ دعـا رسـید

با این همه گـنـاه مرا می‌خـری حـسین            اینگـونه لـطـفِ شـاه به دادِ گـدا رسـید

بنیانگذارِ روضۀ تو شخصِ فاطمه‌است            سینه به سینه آمد و خیرش به ما رسید

گریه برایِ غربت تو فیض اعظم است            بر نسل ما به لطفِ شما این عطا رسید

مادر به گریه بر تو مرا شیر داده است            این فیض عشق بازیِ ما از کجا رسید

کــامِ مــرا بـه تـربـتت بــاز کــرده‌انـد            از خاکِ زیرِ پـایِ تو طعـم شـفا رسید

زهـرا به نـام یک یک ما را صدا زده            بر گـوشِ دل ز کرببلا این صدا رسید

بـی‌اخـتـیـار یـادِ تنت گـریـه می‌کـنـیـم            عـطـرِ لـباسِ کهـنـه‌ای از نیـنـوا رسید

پیراهنی که خونی و پیچیده درهم است            در طاق عرش بیـرق ماه محـرم است

دوباره سینه‌ها ناخواسته دریایی از غم شد            ألا یا اهل عالم! فصل ماتم شد محرم شد

زمین نوحوا علی‌العطشان، زمان حیّ علی الروضه            لباس خونی ارباب روی عرش پرچم شد

دوباره روی دامان پیمبر فاطمه غش کرد            نوای “وا حسینا”یش نوای کل عـالم شد

خـدا و انـبـیـا و اولـیا دارند می‌گـریـنـد            چه آشوبی میان خلق از این داغ معظّم شد

حلالش باد شیر مادرش هر کس در این شب‌ها            بساط روضه بر اهل و عیال او مقدّم شد

برایش خرج کردیم و به جایش صد برابر داد            کسی که خرج هیأت کرد کِی از ثروتش کم شد؟

خدا را شکر اجازه داده تا گریه‌کنش باشیم            خدا را شکر سود نوکری ما همین غم شد

مرا هـیأت کـشانده مطـمئناً دوستم دارد            مرامش این دهه بر هر گنهکاری مسلّم شد

طبیب ما حسین است و برای دردهای ما            همین با هم نشستن‌های بین روضه مرهم شد

همه ابن شـبیب روضۀ شـاه خـراسانـیم            بساط گریه با سوز روایاتش فـراهم شد

مرتب هِی صدا می‌کرد: زینب جان نیا برگرد            سنان با نیزه کاری کرد صوتش نامنظم شد

میان بوسه گاه مصطفی، سرباز ابن سعد            همین که نیزه را خم کرد قدّ خواهرش خم شد

شكـر خـدا سـیاهِ تو دارم به تن حـسین            منّت خدای را كه فقط عشق من حسین

از بس زدم به سینه شده سیـنه‌ام كـبود            دارم نشانِ عـشق تو را بر بدن حسین

شد كربلا نصیب همه، غیرِ من، چرا؟            مُردم ازاین همه غم و درد و مِحَن حسین

با خطِّ غم به روی دلم حق نوشته است            جـانم فـدای غـربتت ای بی‌كفن حسین

بـا یـادِ شـدّتِ عـطـشـت آب می‌خـورم            از خـاكِ كـربـلا زده‌ام بر دهـن حسین

ای مقتدای روضه و ای صاحبِ عـزا            عَجَّل علی ظُهُورِكَ یابن الحسن، حسین

شکـر خـدا دیـدم دوبـاره پرچمت را            شکـر خـدا دیـدم سـیـاهی غـمـت را

دیدم دوبـاره روضه‌های مـاتـمت را            دیدم دوباره نوحه و شور و دمت را

بـاور نـمـی‌کـردم مـحـرم را بـبـیـنـم
بر سر در این خانه پـرچـم را ببـینم

ما را همین شور عزایت زنده کرده            مـا را نـوای نـیـنـوایـت زنـده کـرده
ما را هوای روضه‌هایت زنده کرده            ما را نـسـیـم کـربـلایت زنـده کـرده

ما در میان روضـۀ تو قـد کـشـیدیـم
از لطف تو امـروز به اینجا رسیدیم

امسال اگر که باز هم این روضه بر پاست            ما که یقین داریم از الطاف زهراست
بی‌بی دعایش تا ابد پشت سر ماست            زهـرا نگه دار تـمام سیـنه زن‌هاست

دست شکـسـته اسم ما را هم نوشـته
خـوب و بـد ما را همه با هم نـوشته

یادم نخـواهد رفت لطف مـادرت را            او لـطـف کرده راه داده نوکـرت را
او جمع کرده خـادمان محـضرت را            پس گرم کرده او تـنـور مـنـبرت را

از سوزِ آهـش قـلب این عـالم گرفته
ذکــر بُــنــیّ یــا بُــنـیّ دم گــرفــتــه

هـم مـاهی دریـا بـرایت گـریه کرده            هم مادرت زهـرا برایت گریه کرده
هم زینب کـبـری بـرایت گریه کرده            دنـیـا و ما فـیـهـا بـرایت گریه کرده

جان عزیزت اشک را از ما نگیری
این اشک را از چشم نوکرها نگیری

اسـمـت دلـیـل گـریـه‌هـای بـی‌امـانـم            ای که مرا خـواندی بده راهی نشانم
در روضه‌ات دنـبـال یک خـط امانم            ای کـاش قـدر روضه‌هایت را بـدانم

با روضه‌ات آرام می‌گـیـرم هـمیـشه
شکر خدا با روضه درگـیرم همیشه

من آمـدم امـشب بـسـوزم پا به پایت            تا چند خـطی روضه بنْـویسم برایت
روضه بخوانم از تن در خون رهایت            یــادی کـنـم از مـاجـرای بـوریـایـت

خورشید بودی بر نوک نی‌ها نشستی
ای جان زینب، پشت زینب را شکستی

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی           نخـورد دشمنت اما جُـوِی ز گـندم ری

سری که بود دمادم به روی دوشِ نبی           سری که بر سرِ نی شد به جرم حق‌طلبی

سرت شریف‌ترین سجده‌گاهِ باران است           سـرت امـانتِ سنگـینِ روزگاران است

منـم مسافـر بی‌زاد و بـرگ و بی‌توشه           سلامِ من به تو، ای قـبله‌گـاهِ شش‌گوشه

ســلام وارث آدم، ســلام وارث نـــور           سلام مصحف و تورات و انجیل و زبور

سـلام مـا بـه تـو ای پـادشـاه درویـشان           چه می‌کـنند ببـین با تو این کج‌اندیـشان

تو آبـروی شـرف، آبـروی مرگ شدی           کتاب وحی تو بودی و برگ برگ شدی

تو در عراقی و رو کرده‌ای به سمت حجاز           مـیان مـعـرکه هـم ایـستـاده‌ای به نـماز

بخـوان که دل به نـوایی دگر نـمی‌بـندم           که خـورده تـیر غـمـت بر دوازده‌ بـندم

چه بـا مـرام شـمـا کـرده‌انـد بـی‌دیـنـان           هـزار بـار تو را سـر بـریـده‌انـد اینـان

چه سود بعدِ تو چون برده، بندگی کردن           حـبـاب‌وار، یــزیــدانـه زنـدگـی کـردن

حسین گـفتن و دل باختن به خویِ یزید           بدا به غـیرت ما کـوفـیانِ عـصر جدید

چه زود در کنفِ رنگ و رِیب فرسودن           مـدام بـردۀ تـزویـر و زور و زر بودن

چه سود دل به غمت دادن و زبانم لال           حسین گفتن و.. آتش زدن به بیت‌المال

حسین، کـوفی پیـمـان‌شکـن نمی‌خواهد           حـسـین، سـیـنه‌زنِ راهـزن نمی‌خـواهد

حسین را، ز مرامش شناختن هنر است           حسین دیگری از نو نساختن هنر است

» بزرگ فلـسفۀ قـتل شاه دین این است           که مرگ سرخ به از زندگی ننگین است«
شبی رسیده ز ره، شب نگو، بگو سالی           ببـیـن ز خـواجۀ رنـدان گرفـتـه‌ام فـالی

»نـماز شـام غـریـبان چو گریه آغـازم           به مـویـه‌های غـریبـانه قـصه پردازم«

سلام، کوهِ غـم و کوهِ صبر و کـوهِ بلا           سـلام، حــنـجـرۀ بـی‌بـدیـل کـرب‌و بـلا

تو با مـرامِ حـسینی میان کـوفه و شـام           بنـای ظـلـم فـرو ریـخـتی به تـیغ کـلام

بگو به ما که به گوشَت مگر چه خواند حسین           بگو! مگر ز لبانش چه دُرّ فشاند حسین

بگو که گفت من این راه را به سر رفتم           به پـای‌بـوسیِ این راهِ پُـر خـطـر رفـتم

تو هم به پای برو ما نگاهمان که یکی‌ست           مراممان که یکی رسم و راهمان که یکی‌ست

بگو که گفت: هلا نور چشم من زینب!           بخوان به نام گل سرخ در صحاریِ شب

بخـوان که دود شود دودمـان دشمن تو           بنای جـور بلرزد ز خـطبه خـواندن تو

نـبـیـنـمـت که اسـیـر حـرامـیـان بـاشی           اسیـر فـتـنه و نـیـرنگ شـامـیان بـاشی

که در عشیرۀ ما عشق، ارث اجدادی‌ست           اسارت است که سنگِ بنای آزادی‌ست

سلام ما به اسـارت، سلام ما به دمشق           ســلام مـا بـه پـیـام‌آورِ قــبـیـلـۀ عـشـق

ببـین نشـسته به خون، مقـتل لهـوفیِ ما           گرفـته رنگِ فـغـان نامه‌هـای کوفیِ ما

شرابِ نور که هشیار و مست خورده تویی           که گفته‌ است که کشتی شکست‌خورده تویی

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی           نخـورد دشمنت اما جُـوِی ز گـندم ری

حال ما در غـم عـظـمای تو دیدن دارد            در غـمِ تـشـنگی‌ات اشک چکیدن دارد

تو بخوان باز بخوان باز که از لب‌هایت            صوت قرآن به روی نیزه شنیدن دارد

چـقدر بـوی دل و مـوی پریـشان آورد            از سر نـیـزه نـسیـمی که وزیـدن دارد

خـیزران بر لب تو می‌زند آتش بر دل            مـی‌کــشـم آه کـه ایـن آه کـشـیـدن دارد

گـاه گـاه از دل آشـفـتـۀ خود می‌پـرسـم            غنچه‌ای خشک که پرپر شده، چیدن دارد؟

عـیـد قـربـان شده و نـوبت تـو شـد اما            خـنجر این بار چرا قصد بریدن دارد؟

کــاروان تـو کـجـا و مـنِ خـسـتـه امــا            دل من هم به خـدا شـوق رسیـدن دارد

ما را اسـیـر هـجـر شه بی کـفـن مکـن            تـنـبـیه‌مـان به فـاصـله انـداخـتن مکـن

مـن آمـدم به خـیـمـه تـو تـا بـبـیـنـمـت            حـال مـرا چـو حـال اویس قـرن مکـن

یا رب قسم به پنج نمازی که خوانده‌ایم            مـا را جـدا ز خانه این پـنـج تن مکـن

ما را خـدا ز خاک حـرم آفـریـده است            ما را شبیه خویش تو دور از وطن مکن

با اشک چـشـم کـار گـدا پیـش می‌رود            بی‌گریه بین روضه مرا سینه‌زن مکن

با پهلوی شکـسته کـفن دوخـت فـاطمه            ای شمر، بی‌وضو کفنش را به تن مکن

هرچه که داشتی همه غارت شده حسین            دیگـر اشـاره‌ای به عـقـیـق یـمن مکـن

السـلام ای امـام نـوکـرهـا            پـاسـخـت الـتـیـام نوکـرها
عشق یعنی حسین و دیگر هیچ            هست حرف تمـام نوکرها

یا حسین است آخرین حرف و            مُـهـر حُـسن خـتام نوکرها
غبطه‌ها می‌خورند در محشر            شـهـدا بـر مـقـام نـوکـرهـا
عشق دنیا به کام بعضی‌ها            عـشـق آقـا به کـام نوکرها
درِ این خانه هست موی سفید            پـرچـم احــتـرام نـوکـرهـا
عطر ارباب می‌رسد تا حشر            از مــزار تـمـام نـوکـرهـا
ذرّه‌ای از تبار خـورشیدند            نـور دارد مـرام نـوکـرهـا
به فـدای لـبـان عـطـشانت            هست تکـیه کـلام نوکـرها
روضۀ زخم‌های گودال و            گـریـۀ مـسـتـدام نـوکـرهـا

از میان روضه‌ها هر سالکی رد می‌شود            روح سرگردان او روح مجّرد می‌شود

غالباً دور از حرم خیلی مصیبت می‌کشم            غالباً دور از حـرم آنچه نـباید می‌شود

در به رویم بسته تا که باب توبه وا کند            شکر حق که رحمت خاصش مشدّد می‌شود

آنقدر تحـویل می‌گـیـرد تـفـضل می‌کند            آدم نـابـاب هم ایـنـجـا مـقـیّـد مـی‌شـود

شهرتش در عرش از کرببلا بالاتر است            او سفارش می‌کند نوکر زبانزد می‌شود

فیهِما عِینانِ تَجریان دو تا چشمی است که            بین جنّت نیز گریان دو مرقـد می‌شود

این حرم توحید محض و آن حرم آئینه‌اش            بین عباس و حسین، عالم مردّد می‌شود

از نجف تا کربلا چون سفره‌دارش مجتباست            بیشتر از هر مسیری رفت و آمد می‌شود

ترس دارم قاتلش را هم ببخشد در جزا            من حسین را می‌شناسم، او بخواهد می‌شود

پیکرش را تیغ و نیزه پاره‌پاره کرده است            زیر پا یک جلد قرآن، صد مجلد می‌شود

اسب‌ها را یک به یک از سینه‌اش رد می‌کنند            مادرش بر سر زنان از پیش او رد می‌شود

عود تا عود است باید در پی مجمر بیفتد            رزق ما باید به دست ساقی کوثر بیفتد

نفس سرکش را به بند معرفت باید ببندی            جنگ باید در ید مردان جنگـاور بیفـتد

تا توان داری بیا جبران لغزش‌های خود کن            توبه را نگذار تا به ساعت آخـر بیـفـتد

دود بی‌دینی به چشم مردم دین‌دار رفته            آتش غفلت به جان چوب خشک و تر بیفتد

فیض پشت در نشستن را نگیرد کاش از ما            آن امیری که به پای او سر نوکر بیفتد

هر چه بد باشم یقین دارم که او خوب است با من            طفل بازیگوش کی از چشم یک مادر بیفتد؟

در ثواب روضۀ ارباب این بس که جهنم            سرد خواهد شد اگر اشکی ز چشم تر بیفتد

کاش می‌مـردیم از داغ عـلیِ اصغر او            کاش محشر کار ما دست علی اکبر بیفتد

جان زهرا را به لب می‌آورد وقتی حسینش            اولاً بی‌جـان و تـشنه ثانیاً با سر بیـفـتد

مادرش گیسو پریشان می‌کند وقتی ببیند            شمر با خنجر به جان گودی حنجر بیفتد

آه از آن لحظه که انگشتر از انگشتت در آمد            نیزه‌ای را که سنان کوبید از پشتت در آمد

عمریست در هوای غمت گریه کرده‌ام            با گریه‌هـای محـتـشـمت گریه کرده‌ام

من روضه‌خوانم و غم تو می‌کشد مرا            با داغ و درد با اَلـمـت گـریـه کـرده‌ام

چشمم به دست‌های میان‌دار بوده‌است            با ضرب سـینۀ دو دمت گـریه کرده‌ام

خـیـرُالاُمـور زنـدگـیـم روضـۀ تو شد            در زیر سـایـۀ عـلـمـت گـریـه کرده‌ام

هم دست داده‌ای و هم انگشتری حسین            از این سخاوتت، کرمت گریه کرده‌ام

ابن الشبیب روضه داغت شدم چـقـدر            از غـصۀ سـپـاه کـمت گـریـه کـرده‌ام

مَن بَـکَّـتِ الـسَـمـاءُ شـنـیـدم و، بعد با            اهـل خـیـام مـحـتـرمت گـریـه کرده‌ام

من خواب دیده‌ام که شبی زائرت شدم            تنها نشـسته در حـرمت  گریه می‌کنم

از این جهان، گدائی‌ات آقا برایِ ماست            پس ماندگار در همه عالم برایِ ماست

در مجـلسِ عزایِ شما سـیـنه می‌زنـیم            یعنی که وقف روضه‌تان دست‌هایِ ماست

این پـیـرهـن سـیـاه عـجـب آبـرو دهـد            پیـراهنِ غـلامی‌ات آخـر ردایِ ماست

در زیر سایۀ عـلـمت صف کـشـیده‌ایم            بی‌خود نیست کلّ جهان در لوایِ ماست

هر جا حـسین گـفـته شود اهلِ گریه‌ایم            نامِ حـسین درهمه جا کـربـلایِ ماست

ما را مـریضِ عشق قـلـمداد می‌کـنید؟            ای روضـه‌ها همه دار الـشـفایِ ماست

باشد قـبـول نـالـۀ زهـرا شـنـیـدنی‌ست            لـبـیک گـفـتن از بـرکاتِ ولایِ ماست

هَرکَس در این دُنیا پِیِ کارِ حسین است            روزِ قیامَت جُزوِ اَنصارِ حسین است

بـازارِ گِـریه گَـرم بـاشَد تـا که زَهـرا            دَر روضه‌ها اَوَّل عَزادارِ حسین است

کـرب و بَلا رَفته خـیـالَـش جَمع باشد            دَر روزِ مَحشر بینِ زُوّارِ حسین است

اَصلاً بـدونِ اشک، چَـشمِ کـور بهـتر            آن دیده‌ای خوب است که زارِ حسین است

هِـنـگـامِ گـریـه روبـروی ما نِـشـیـنَـد            طوبی به چَشمی که گُهَربارِ حسین است

شَرمنده شُد حُر، که سَرافرازِ جَهان شد            قَـلـبِ پَـشـیـمان، آبِرودارِ حسین است

گـودال را با چِـشمِ دِل صَدبـار دیـدیم            این سینه مَقـتَل‌های سَیّارِ حسین است

سَـربـازهـای زِیـنــبـیِّــه رَسـتـگـارنـد            فـرمـانـدۀ آنـهـا عـلـمـدارِ حسین است

چندیست کام از مرقدت سودای خام است            هجران زده بوسیدنش عرض سلام است

سنگ است سهـم مـرغ از بامت پـریده            هـر دانـه‌ای جـز دانـۀ بـام تو دام است

اولاد دخــتـر بـا پــسـر فــرقـی نــدارد            تا تو امیری، این کنیز است آن غلام است

خاکی که خونت ریخت بر آن می‌توان خورد            در مذهبی که خاک و خون خوردن حرام است

از غــصــه سـهــم سـیــنــه‌ام آه دمــادم            سهم دو چشمم در غمت اشک مدام است

بر تـو چه رفـتـه که دلـیـل گـریه حـتی            گـاهی صـدای آب یـا بـوی طعـام است

یا ذوق‌‌مرگِ وصل، یا دق‌مرگِ هجران            ما مرگمان حتمی‌ست، میل تو کدام است؟

دور نمی‌شود دمی ذکر تو از زبان من            دل ز همه بریده‌ام عشق تو آب و نان من

من چه کنم که عاقبت کرب‌وبلا بری مرا            از غم دوری حرم روی لب است جان من

مهر تو در سرشت من، عشق تو سرنوشت من            روضۀ تو بهشت من، راحتی روان من

زنـدگی‌ام فـدای تو، سر بـدهم بـپای تو            سیـل شده برای تو، گـریۀ بی‌امـان من

ای تو سفینۀ نجات، عشق و امید کائنات            راه تو بهترین صراط، اختر آسمان من

مکه، منای من تویی، قبله نمای من تویی            هر طرفی که رو کنی، قبله دهی نشان من

پارۀ قلب مصطفی، رأس تو روی نیزه‌ها            سینۀ تو به زیر پا، خاک بر این دهان من

وای زمین نشستنت وای خدا سرت تنت            وای چه شد پیرهنت کشتۀ بی‌نشان من

من اگر از تو دمی دم نـزنم می‌مـیـرم            لحـظه‌ای از تو اگر دل بکـنم می‌میرم

من به نان و نمک سفره‌ات عادت دارم            نمـک روضه نـگـیـرد بـدنـم می‌مـیرم

صبح و شب عشق تو را رو به خدا جار زدم            شـهـد نامت بـرود از دهـنـم می‌مـیـرم

دور تـا دور مـرا یـاد شـمـا پُـر کـرده            از کسی غیر حـسین دم بـزنم می‌میرم

کشتۀ عـشق تو را حـوصله دنیا نیست            من که در حسرت زائر شدنم می‌میرم

آب روی مـاست گــریـه آبـروداریـم ما           با لباس مشکی‌ات عمریست خو داریم ما

باطهارت بودن از ارکان مجنون بودن‌ست           حرف لیلا می‌شود هرجا وضو داریم ما

چشم ما بی‌اشک بی‌خیراست، بی‌خیرش نکن!           که فقط از دار دنـیـا دو سـبـو داریـم ما

حرف ما در روضه‌ها با اشک گفته می‌شود           درمیان گـریـه باهـم گـفـتـگـو داریـم ما

دامن آلـوده شـدیم اما تو پاکـش می‌کـنی           روسیاه از غـفـلـتـیـم اما رفـو داریـم ما

حضرت عباس حامی علمداران توست!           چه هراس از این و آن وقتی عمو داریم ما

هرکسی دل را به دستت داد از مردم برید           تا که دریا هست کی سودای جو داریم ما؟!

خوب و بد ما به حـسیـنیه پناه آورده‌ایم!           خوب و بد از پرچم تو رنگ و بو داریم ما!

آرزوی کربلا بر پـیرها که عـیب نیست           کـربـلایـی نـیـسـتـیـم و آرزو داریـم ما!

شهر با یک یاحـسین ما معـطر می‌شود           هرکجا نام تو باشد های و هـو داریم ما

لحظه‌های آب خوردن هم بفکر روضه‌ایم           بغض خشکیّ لب و بغض گلو داریم ما

در غمت آیات قرآن روضه‌خوانی می‌کنند           آب دریا و بیابان روضه‌خوانی می‌کنند